Գևորգ Աղաբեկի Քոլոզյան  (1917թվականի նոյեմբերի 7,  Նոր Բայազետ (այժմ՝ Գավառ)  - 1944 թվականի հունիսի 25, Ջերֆալկո, Սկարլինո, Տոսկանա, Իտալիա) - կարմիրբանակային, հետո իտալական պարտիզան, պատերազմի ժամանակ մարմնով ծածկել է ֆաշիստական Գերմանիայի ռազմական կրակակետը։

   1938 թվականին ավարտել է մանկավարժական ուսումնարանը և դպրոցում գերմաներեն դասավանդել։ 1939 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակ և մասնակցել Սովետա-ֆիննական պատերազմին, վիրավորվել է և մոտ կես տարի բուժվել Յարոսլավլի հոսպիտալում, որից հետո զորացրվել է և շարունակել դասավանդել հայրենի քաղաքի դպրոցում։ Երկրորդ Համաշխարհային Պատերազմի սկզբից կամավոր մեկնել է ռազմաճակատ: 1942 թվականի գարնանից ծառայել է Ղրիմի ռազմաճակատի քաղբաժնում:

   1942 թվականի մայիսի 8-ից 11-ը ընկնում է շրջապատման մեջ և գերվում։ 1942 թվականից համարվում է անհետ կորած։ Ըստ այլ վարկածի՝ գերվել է 1943 թվականին սլովակյան պարտիզանների հետ կապ հաստատելու համար հակառակորդի թիկունք նետվելու ժամանակ։

    Գերությունը անցկացրել է Իտալիայում: 1944 թվականին փախել և միացել է «Գուիդո Բոսկալիա» պարտիզանական բրիգադին։ 1944 թվականի հունիսի 25-ին պարտիզանների ջոկատը շրջապատվում է։ Շրջապատումից դուրս գալիս  ոտքից վիրավոր Քոլոզյանը սեփական մարմնով ծածկում է հակառակորդի հրակնատը, որը փակում էր նահանջի ճանապարհը։  Թաղված է Ջերֆալկոյում։

    «Գատզետտա Ուֆիչիալե» պաշտոնաթերթը, իր 1957 թվականի հունիսի 19-ի համարում հրապարակեց Գևորգ Քոլոզյանին հետմահու «Մարտական քաջության համար» բրոնզե մեդալով պարգևատրելու մասին։ 1966թվականի մարտի 4-ին պարզվեց հերոսի ինքնությունը, գտնվեցին նրա ազգականները և Իտալիայի դեսպանը ԽՍՀՄ-ում նրանց հանձնեց մեդալը։

Геворг Агабекович Колозян (1917-1944)

Геворг Агабекович Колозян (7-го ноября 1917 года, Нор-Баязет (в настоящем – Гавар) – 25-го июня 1944 года, Джерфалко, Скарлино, Тоскана, Италия) – красноармеец, далее – итальянский партизан, во время войны своим телом закрыл боевой дот фашистской Германии. В 1938 году окончил педагогическое училище и преподавал немецкий язык в школе. В 1939 году был призван в Красную Армию и участвовал в Советско-Финской войне, был ранен и около полгода лечился в Ярославском госпитале, после чего был демобилизован и продолжал преподавать в школе родного города. Сначала Второй Мировой Войны добровольно отправился на фронт. С весны 1942 года служил в политотделе Крымского фронта. С 8-го по 11 мая 1942г. оказался в окружении и был взят в плен. Начиная с 1942 года считается безвестно отсутствующим. По другой версии – попал в плен во время захода в тыл для установления связи со словакскими партизанами. В плену жил в Италии. В 1944 году сбежал и присоединился к партизанской бригаде “Гуидо Боскалия”. 25-го июня 1944 года партизанский отряд был окружен. Во время выхода из окружения, получивший ранение в ногу Колозян, своим телом закрывает дот противника, который перекрывал дорогу отступления. Похоронен в Джерфалко. Официальная газета “Гатзетта Уфичиале” в своем номере от 19-го июня 1957 года опубликовала о награждении Геворга Колозяна посмертно бронзовой медалью “За боевую храбрость”. 4-го марта 1966 года была установлена личность героя, нашлись его родственники и посол Италии в СССР вручил им медаль.